Haldið hefur verið fram að síðmóderismi í höndum ný-marxista gangi út á grafa undir hinum vestræna heimi og það sé gert með því að nota og móta tungumálið með ,,réttri“ pólitískri orðræðu og notkun ákveðina hugtaka í pólitískum tilgangi.
Sagt hefur verið að ný-marxisminn hafi byrjað að þróast þegar byrjaði að halla undir fæti hjá Sovétríkjunum og sérstaklega þegar þau féllu um 1990-91. Fall Sovétríkjanna hafi leitt til að marxískir hugmyndafræðingar víðsvegar um heiminn hafi gefið upp vonina um að ná efnahags- og stjórnmálayfirráðum og þess í stað einbeitt sér að taka yfir menninguna, þ.e.a.s. vestræna menningu. Það er gert með því að taka yfir akademíuna og menningakimanna og hvoru tveggja einokað af vinstri-elítu menningarheimsins. Aðrir sem fylgja ekki þessari stefnu, eru úthrópaðir og kallaðir ýmsum ónöfnum eða hreinlega hunsaðir. Þeir eru kallaðir ýmsum nöfnum, svo sem kvenhatarar, fasistar, nasistar, hommahatarar og íslamhatarar og fleiri nöfn.
Ef litið er á hvað ný-marxistar fást við, sést að í stórum dráttum byggjist stefna þeirra á forræðishyggju í sinni verstu mynd og er stefna þeirra atlaga að tjáningarfrelsinu. En hvaða viðfangsefni einbeita þeir sér að?
Ný-marxistar beina athygli sinni að pólitískri rétthugsun á þann hátt að þeir reyna að gelda alvöru rökræður og viðræður og takmarka tjáningarfrelsið með hugtökum sem koma ný inn í tungumálið sem þeir kynna eða eru samþykkt samkvæmt ný-marxískri hugmyndafræði. Einnig stefna þeir að því að útrýma hefðbundna menningu (og þar með menningarhefðir) og það er gert með því að koma með nýrri og það sem þeir halda; betri útgáfur af menningunni. Í þessari baráttu er engu eirt. Helstu skotmörk þeirra og sem liggja best við höggi, er kristni og kaþólikkar sérstaklega og árásir á þá sem aðhyllast hefðbundna sýn á fjölskyldugildi. Það er gert með að minnka réttindi foreldra gagnvart börnum sínum eða hvetja til ættleiðingar barna hjá samkynhneigðum pörum.
Þeir eru með áætlun til að koma kenningu sinni áfram sem þeir kalla sértæka gagnrýnin kenning (cult of critical theory) og það er gert í ákveðnum skrefum. Útskýring-styrking-frelsun eða með öðrum orðum að frelsa fórnarlambið frá falskri vitund og koma á nýrri skipan sem frelsar viðkomandi frá núverandi kúgun!
Um þessar mundir er uppáhalds viðfangsefni þeirra og það sem þeir kynna mest, eru minnihlutahópar eins og LGBT og múslimar; þeir eru kynntir sem fórnarlömb sem eru í ánauð af ríkjandi og siðlausum meirihluta.
Í tilfelli múslimanna og hugmyndakerfi þeirra, er alveg litið framhjá kvenfyrirlitningu og –ánauð eða hatri þeirra gagnvart gildum vestrænnar menningar og aðlögunarvanda þeirra á Vesturlöndum. Ef bent er á þessi vandamál, er gripið til orða eins og rasisti eða múslímafóbía (múslimahatarar) og gagnrýnendurnir afgreiddir þar með.
Gagnvart LGBT-hópnum er beitt gervivísindi varðandi transgenderisma og reynt að útrýma úr fræðunum náttúrulegri skiptingu manns í konu eða karl eða gagnvart kynlífi og kynlífshlutverk. Skýringar á öllum mun milli kynja, kynlífi eða kynhlutverk er félagsfræðilegar, ekki náttúrulegar og það er samfélaginu að kenna ef þessar hugmyndir fá ekki brautargengi.
Annað sem þeir er mjög fylgjandi og það er sértækar menningaframfarir sem þeir kalla (cult of progress) en í því felst meðal annars að allt sem er hefðbundið er vont og allt sem er nýtt er gott. Þar er orðræða fyrirferðamikil sem gengur út á umræðu sem leiðir til engra ályktanna, ástæðna eða afleiðna. Í huga þeirra er nýsköpun breytingar, breytingar vegna, ekki vegna ákveðna ástæðna eða afleiðna eins og komið var inn á hér fyrir ofan.
Eitt einkenni ný-marxista er svo kallaða þvingandi umburðalindi, það er að segja að þeir þola bara framsækin sjónarmið vinstri manna og eru haldnir óþoli gagnvart alla aðra sem eru á öndverðu meiði. Hjá þeim er allt eðlilegt, sama hvað abnormal hlutirnir líta út hjá venjulegu fólki; það er engin aðgreining milli sannleika og lygi (allt er fljótandi og háð tíðaranda) eða norm og frávik og staðreyndir má ákvarða með atkvæðagreiðslu eða þjóðaratkvæðagreiðslu.
Að lokum, ef litið er á hið víðara samhengi og á þjóðfélagið, þá eru ný-marxistar á móti öllum sem hlyntir eru föðurlandsást eða hugmyndum um þjóð. Þeir eru áberandi innan Amnesty Internatonal, Greenpeace og stofnanir sem George Soros starfrækir eða styrkir.
Styður megin þorri manna slíka hugmyndafræði? Er almenningi ljóst heildarmyndin og sér hann ef til vill bara smáu myndina, einstök baráttumál sem ný-marxisminn berst fyrir og hann álítur að sé í lagi, en skilur ekki hugmyndafræðina á bak við?
